Çocukların bitimsiz soruları kitabın fitilini ateşledi Çocukların bitimsiz soruları kitabın fitilini ateşledi

Galiba Yazar Oluyorum, yazarlık tekniklerini çocukların da anlayabileceği dille sunan bir kitap. Kitabın oluşum ve hazırlanış sürecini sizden dinlemek isteriz.

Galiba Yazar Oluyorum’un fitilini ateşleyen, çocukların her fırsatta sorduğu o bitimsiz sorulardı. Kitabın girişinde, bunu izah eden kısa bir metin var. Şöyle ki: Çocuklarla buluştuğumda içlerinden biri kalkar ve “Bir kitap yazmak için ne yapmak gerekir?” diye sorar ya da şöyle, “İyi bir fikir nasıl bulunur?” Bu kitap, sıklıkla muhatap olduğum bu türden sorulara cevap olarak hazırlandı. Ayrıca Türk Dil Kurumu Sözlüğü’ndeki “çocuk” maddesinin karşılığı olan, “belli bir işte yeteri kadar deneyimi ve yeteneği olmayan kimse” açıklamasına karşılık, çocukların deneyim kazanarak yeteneklerini sergileyebilecekleri o uçsuz bucaksız alana işaret eden mütevazı bir katkı olması ümidini taşıdı. Yine aynı sebeple çocuklara adandı. Bu ilk kıvılcımın ardından uzun bir çalışma ve “çocuğa göreleştirme” süreci birbirini izledi. Asıl uğraş alanı da burası; çünkü var olan birikiminizi metne aktarırken hem çocuk özneyi metinden koparmamanız gerekiyor hem de tüm bunları çocukların da zihnen anlamlandıracağı ve deneyim kazanacağı şekle uyarlamanız gerekiyor. Ben, kendi yolumu ve beraberimde getirdiğim yazarların yolculuklarını bu çalışmayla beraber umuma açtım. Ancak bu kitap, salt yaratım teknikleriyle ilintili bir çalışma da değil. Okurun düş gücünü ve yaratıcılığını besleyecek adımların yanında; fikir bulmaya, nitelikli okurluğa ve yazımından basımına bir kitabın yolculuğuna dair uzun bir anlatı evreni var. Ayrıca bu kitabın okurları, henüz merdivenin ilk basamaklarında nasıl bir evrensel mirasın içinde bulunduklarını da sorgulamaya başlıyorlar. Bu yüzden içerisinde pek çok yazar ve hikâye var. Tam da bu yüzden, daha ilk adımla birlikte sorguluyoruz: Shakespeare bir dağ başında yaşasaydı, yazılmış hiçbir şeyi okumadığı gibi sanatla hiçbir etkileşimi de olmasaydı yine de bugünkü Shakespeare olur muydu?

Stephen King Yazma Sanatı isimli kitabında, “Yeteneklerinizi en iyi biçimde ortaya koyarak yazmanız için kendi alet kutunuzu oluşturmanızı ve sonra da onu hep yanınızda taşıyabilmek için gerekli kasları geliştirmenizi öneriyorum,” diyor. Sizin alet çantanızda neler var?

Ben buraya yazmak ekseninde değil de tutku ekseninden bakıyorum. Meselenin özü, tutkuyla sarılabileceğin, adanacağın içinde kendini gerçekleştirebileceğin şeyi bulmak. En azından benim için böyle bu. Ne mi? Neyi mi? Herhangi bir şey, ne olursa. Başka bir şey yapabilseydim, kuşkusuz onu yapardım. Ben yazarım, benim adanarak yapabildiğim tek mevzum bu; kelimeler. Bütün bir ömrü içine katabileceğim, coşkuyla sevebileceğim, günlerimi bunun üzerine bina edebileceğim yaratım alanım burası. Tam da burada Bedri Rahmi’nin Resme Başlarken kitabında söylediklerini anmak isterim, “Sevdiğin mevzuyu yaşayacaksın. O ekmek, su gibi senin hayatına karışacak. Senden bir parça olacak yahut sen ondan bir parça olacaksın. Ömürleriniz birbiri içinde eriyecek. Onu yalnız benim bahçeyi seyrettiğim gibi günün muayyen saatlerinde değil, her zaman göreceksin. Onu yalnız neşeli anlarında değil, hasta hasta da düşüneceksin. …işte o zaman yaptığın işe kendini katmış olacaksın. Çünkü ne mevzun sadece gündüz ve gecedir; çünkü ne de sen sadece bir kahkaha, bir tebessüm ve bir iniltisin.” Bedri Rahmi bunları, resim için söylüyor. Sen ne için söyleyeceksin? Buradan bakıldığında asıl mesele “yapmasan delireceğin” o şeyi bulmakta…