Suna’nın Kızları ofisinde köpeğimiz Kahve’yi seviyordum. Telefon çaldı. “Ipek Hanım, babanız sizi görmek istiyor”…birkaç saniye nefes alamadım. Yıllardır o cümlenin hayali ile yaşıyordum. Babam’ın hayali ile…. Tıbbi ve yasal izinler alındıktan sonra hastaneye nasıl gittiğimi hatırlamıyorum. Kapısını çaldım, yanında doktorları vardı.
Göz göze geldik. Yanına koştum. Kucaklaştığımız o ilk an ikimiz de göz yaşlarımıza hakim olamadık….. “Seni çok seviyorum, seni çok özledim!” diyebildim hıçkıra hıçkıra…. Sitemliydi. “Neden bu kadar ayrı kaldık, neden bu kadar uzun sürdü?” dedi. “Aramıza girdiler” diyebildim sadece. O günden beri birbirimizi ne kadar sevdiğimizi, akşamdan sabaha kadar bile ne çok özlediğimizi, beraber olmaktan ne kadar keyif aldığımızı konuşuyoruz…
Evet ben babama kavuştum. Evet aramıza fena girmişler ve evet gerçekten çok ciddi bir hastalığı varmış. Keşke daha önce müdahale edip tedavisine başlayabilseydik. Önemli olan ben babama kavuştum…
Evet devam eden bir sürü dava var ve durum çok karışık, ama ben bu güzel hatıraları biriktirebildiğim, Babamın bana tekrar “biricik yavrum” demesini duyabildiğim, onunla zaman geçirebildiğim icin çok ama çok şanslıyım. Hayat çok garip… Neler yaşandı, neler hissedildi ve şimdi nereye geldik… Emin olduğum tek birşey var… Hayat önümüze ne çıkarırsa çıkarsın ben hep Babamı sevmeye, korumaya devam edeceğim… ❤️
Kaynak: Onedio
