İRFAN SAİM
Kıymetli karilerim;
Cami cemaati şaka yapıyorum sandı tabi. Telefonumdaki isim listesinden adını buldum ve arama tuşuna dokundum. Telefonu aynı heyecanlı sesi ile açtı. “Nasılsın dostum?” diye sordum. “İrfan ben, İstanbul’dan, hatırladın mı?” Aradığıma çok sevinmişti. “Hatırlamaz olur muyum hiç, günbatımında bir şeyler içerken ettiğimiz sohbetin tadı hala damağımda.” dedi. “Ne zaman İstanbul’a gelsem, vakti ayarlayıp sana uğrayayım diyorum ama bir türlü denk getiremedim, kusuruma bakma.” Yoğun bir kişilik olduğunu kabul ederek bunun pek bir öneminin olmadığını söyledim. “Gönüller bir olunca, elbette bir gün yine denk geliriz.”
“İyi yere tezgah açmışşsın.” dedim ama tabi pek anlamadı. Sonra deyimi açıklamak zorunda kaldım bir de. “Peki, buradaki öğrencilerin ne günahı varmış?” diye sordum. Bu sefer bir açıklamaya gerek kalmadı anlaması için. “İstersen anlaşmayı hemen bozup aynı tabletlerden birer tane de İstanbul’daki öğrenciler için isteyeyim dostum.” dedi. Önce şaka sansam da epey ciddi geliyordu sesi. Israrcıydı da. “Yok, biz kitap isteriz.” dedim. “Mümkünse büyük bir kütüphane.” “Hemen döneceğim sana.” diyerek kapattı telefonu.