Ayşe Nur Biçer
Sevgili Homongolos,Ya da Kaya Balığı demeliyim. Ortaokulda sizinle kelimeler vasıtasıyla tanıştığımdan bu yana, en çok bu isminizin detayları aklımda kalmış. İtiraf etmeliyim ki deniz üzerinde her seyahat edişimde ansızın boğulmak üzere olan birini görüp tüm yolcu ekibiyle birlikte onu canla başla yaşama döndürmeye çalıştığımı hayal etmekten kendimi alamıyorum. Sonrasında bu kişiyi vapura alıyor, nefes almasını beklerken ansızın kahkahalar atmaya başlamasıyla hepimize oyun oynadığını anlıyoruz her seferinde. Sonra insanların yüzlerini seyrediyorum. Şimdi böyle bir şey olsa ne tepki verirlerdi? Sanırım en zevk aldığım kısım da bu, şaşkınlık ve kızgınlığın ortak bir zeminde buluştuğu, her biri başka hücrelerden oluşmuş çeşit çeşit suratı gözlemlemek. Evet, doğru bildiniz, tüm bu zihinsel canlandırmanın nedeni sizinle erken yaşlarda tanışmış olmam. Hatta henüz hiç vapura binmemişken.
İnsanın büyürken, büyümek denen şeyin hiç bitmeyeceğini, yaşamının hangi aşamasında anladığı ne kadar da önemli Sevgili Homongolos. Ben bunu otuz yaşımda bir an uykudan uyanır gibi anladım. Sizin gibi, bedenini gelecek tehlikelere karşı taş gibi hazırlamakla kalmayıp ruhunu da öldürmeyi kendine görev bilmiş insanlara denk geldikçe kendi yolculuğum için de korkum artmaya başladı son yıllarda. “Bunda ne kötülük var, başka türlü yaşamda yaralanmamak mümkün mü hanımefendi?” diyorsunuz, duyuyorum. Ve çok kızıyorum size. Bir de kadınlara, zayıf yaratıklar, dersiniz. Neden bunca iyileşmek varken, yaralanmayalım efendim? Sizin kendi kalbinize bunca yıl yaptığınız şey, ona başkalarının yapabileceğinden daha kötü mü gerçekten? Bir kalbin yaratılışında neden bor kullanılmamış hiç düşündünüz mü?
Bütün aşıkların hikâyesi birbirine benzer. İtiraf etmelisiniz ki, siz yaşamınız boyunca üzülmekten korktuğunuz kadar başkalarına benzemekten de korktunuz. Kaya gibi çehrenizin altındaki duygularınızın varlığını bir tek siz bildiniz. Bu bile size acı verdi. Mümkün olsaydı onları hissetmemeyi, görmemeyi, işitmemeyi seçerdiniz. Yıllar yılı en yakınlarınıza bile havaiyattan bahsettiniz, hakiki fikirlerinizi, duygularınızı bir an bile kelimelere döktüğünüz olmadı. İnsanın en büyük cezayı kendisine kestiğini fark edemeden ölmesi nasıl bir şey acaba?
Kaynak: Yeni Safak – Aktüel
